Hoofdstuk 34

==

Lou barstte van de ideeën voor Ma’s Café. Ze moest de voorbereidingen voor het avondeten telkens onderbreken om dingen op te schrijven.

Phil kwam om zeven uur thuis. Hij riep ‘Hai,’ keek over zijn schouder om te zien welke gastronomische hoogstandjes hem te wachten stonden, en ging toen naar boven om zich te verkleden. Het was zijn dagelijkse routine, met één opvallende uitzondering. Het was al de derde avond op rij dat hij zijn mobieltje mee naar boven nam en het niet zoals anders op de lader zette.

Waarom hield hij zijn telefoon bij haar weg? Lou probeerde er geen aandacht aan te besteden; ze had geen zin om opnieuw naar nachtmerrieland te gaan door alles te analyseren.

Nadat Phil bij haar was teruggekomen, was er een periode geweest dat ze alles wat hij ook maar een beetje anders deed dan anders had gefileerd: eten laten staan, nieuwe onderbroeken, een ander merk kauwgom – echt alles. Ze was helemaal in de gekte geschoten, had aan zijn overhemden gesnuffeld, zijn kleren gecontroleerd op onbekende haren, en ze had ’s nachts wakker gelegen voor het geval hij hardop praatte in zijn slaap en geheimen onthulde. Hoewel ze niets had ontdekt dat haar paranoia rechtvaardigde, kon ze toch niet eten, niet slapen en niet nadenken. Haar eigen gestoorde gedrag was een emotionele uitputtingsslag geweest. Phil had gezegd dat ze met molentjes liep, en dat hij net zo goed kon doen waar zij hem van beschuldigde als ze zich zo idioot bleef gedragen. Daar was ze zo van geschrokken dat ze uit alle macht tegen haar neurose had gevochten. Maar innerlijk was ze met eindeloze vragen blijven worstelen. Haar leven was een hel geweest.

Nee, ze zou nooit meer teruggaan naar de tijd dat ze door achterdocht werd opgevreten. Phil had niemand anders. Punt.

Maar de vraag over Phils telefoon bleef aan haar knagen, tot na het eten en zelfs nog nadat hij naar bed was gegaan, en aan die vraag kleefde zijn merkwaardige gedrag van de laatste tijd: het voortdurende neuriën, de andere aftershave. Hoe hard ze het ook probeerde, de vraag bleef bij haar opkomen en liet zich niet wegstoppen. Het was net een ergerlijk duveltje uit een doosje dat haar niet met rust liet.

Na eindeloos piekeren kwam ze uiteindelijk tot de conclusie dat het Phils manier was om haar te straffen voor die middag met Des en Celia en, niet te vergeten, haar vriendschap met Deb. Ze baseerde die gevolgtrekking op de timing. Hij probeerde haar aandacht weer op hem gericht te krijgen in plaats van op het café. Hoewel hij de afgelopen drie jaar regelmatig had geprobeerd haar onzekerheid aan te wakkeren, had hij geen affaires meer gehad, daar was ze zo goed als zeker van. Maar hoe ze ook haar best had gedaan om zichzelf wijs te maken dat ze hem na zijn slippertje nog net zo vertrouwde als daarvoor, in werkelijkheid was het een leugen. Vertrouwen was even breekbaar als Chinees kraakporselein. Toch kon ze niet tegen hem zeggen dat ze hem niet volledig vertrouwde. Hij had gezegd dat het geen zin had om getrouwd te blijven als er geen vertrouwen was en dat ze hem moest geloven als hij tegen haar zei dat hij haar dat nooit meer zou aandoen, en dat was dat. Maar een belofte bestaat uiteindelijk alleen uit woorden; het is een beperking die je jezelf oplegt. Vandaar dat Lou haar angst dat er een andere Susan Peach op de loer lag, wachtend om haar man te verleiden, nooit helemaal was kwijtgeraakt. Misschien was het nu zo ver, en zou Phil tegen haar zeggen dat ze het allemaal aan zichzelf te wijten had met haar plannen voor het café en haar onbeleefdheid tegen het gezin van zijn zus.

Lou zat met een kop koffie en haar receptenboek aan de eettafel. Ze rammelde zichzelf denkbeeldig door elkaar. Het was bespottelijk wat ze deed, zichzelf martelen met dit soort gedachten; bovendien wankelde ze aan de rand van een gevaarlijke afgrond. Ze moest gewoon haar eigen dingen blijven doen en Phil laten geloven dat hij haar een ‘lesje’ leerde. Ze zou hem zijn spelletje laten spelen, dan zou het allemaal overwaaien en konden ze hun normale leven weer oppikken. Ze zou niet op jacht gaan naar parfum of zijn zakken doorzoeken, want er was geen andere vrouw. Zelfs Phil kon niet zo wreed zijn.